Heenreis en aankomst

Alereerst, het was nogal een reis en beknopt is niet echt mijn bijnaam dus het is nogal een verhaal.
Laten we beginnen bij het begin, vliegen om één uur 's middags op nieuwjaarsdag betekent om 8 uur je nest uit om je koffer in te pakken. Op nieuwjaarsdag. Verre van ideaal maar goedkoper dan de dagen erna. Gelukkig werd ik op het vliegveld afgezet door m'n pa waardoor ik eventuele heisa met de NS wist te omzeilen.
Eenmaal aangekomen mijn koffer ingeleverd welke (zelfs nadat ik mijn laptop eruit had gehaald) 23.1 kg was (was geen probleem) en mijn tickets gekregen. Op advies nog wat Nederlandse souvenirs gehaald voor eventuele bedankjes in Canada en vervolgens mocht ik richting de douane. Na een kort 'sollicitatiegesprek' (of ik wist wat er in mijn koffer zat, wanneer ik mijn vlucht had geboekt en of ik geen onbekende pakketjes van onbekende mensen had aangenomen) mocht ik door de scanner en zat ik in het vliegtuig. So far so good.
Eenmaal in het vliegtuig kan weinig je eigenlijk voorbereiden op de vlucht van 9 uur. Als je nog nooit zo lang gevlogen hebt is er weinig om het mee te vergelijken. Het langste dat ik aaneen had gereisd was een keer drie uur in dezelfde trein, en dat vond ik destijds al gruwelijk lang. Maar na een paar uur begint het meer een gewenning te worden. Gelukkig had ik dus genoeg tijd om te genieten van het vliegtuigvoer, wat, buiten dat het voor een periode van 9 uur nogal karig was (een cracker, een broodje, twee happen aardappelpuree, twee gehaktballetjes en een cakeje), lijkt op de maaltijd die het zou moeten zijn zoals Senseo lijkt op koffie. Gelukkig zat het drinken bij de vlucht inbegrepen, toch nog iets positiefs.
Ik zat achter de toiletten wat betekent dat ik lekker veel beenruimte had en mijn buren niet hoefden op te staan als ik naar het toilet moest. Maar dit bracht een ander nadeel met zich mee, buiten het gebruikelijke vliegtuig-lawaai dus continu geluid van toiletdeuren en mensen die even moeten staan. Al met al dus ongeveer 20 á 30 minuten geslapen.
Eenmaal aangekomen in Philadelphia mochten we natuurlijk door de mooie machine wat heet immigration. Ik had een overstap van 2 uur, en daar werd royaal vanaf gesnoept door de ontzettend zorgvuldige (lees trage) federal officers. Na lang in de rij gestaan te hebben, vervolgens uitgelegd te hebben wat ik hier kom doen en foto's en afdrukken gemaakt te moeten hebben van zo'n beetje alles dat aan mijn lichaam zit mocht ik eindelijk op zoek naar mijn koffer. Want die werd niet vanzelf overgeheveld, nee, dat mocht ik zelf gaan doen. Met hierbij zo mijn twijfels aangezien er bij het inleveren van mijn koffer nog net iets meer dan 30 minuten waren tot het vliegtuig zou vertrekken.
Dan mag men in de volgende rij aansluiten voor de douane. Wederom, geen lastig verhaal maar het duurt zo verschrikkelijk lang. Met nog een kwartier te gaan verliet ik de douane, om vervolgens nog een shuttle-bus te moeten pakken naar terminal F. Na wat gehaast en geren bij de terminal gelukkig het vliegtuig prima gehaald, echter geen hap kunnen eten op het vliegveld. We draaien dus al 12 uur op een vliegtuigmaaltijd, wat een feest. De vlucht naar Canada is dan een peuleschil en daar eenmaal aangekomen wederom door immigration en wachten op de koffer. Ik had mezelf dik anderhalf uur gegeven om mijn bus te halen, wat toch redelijk haalbaar moest zijn. Na bijna een uur te wachten op mijn koffer werd er omgeroepen dat alle koffers uit het vliegtuig op de band lagen en vermiste koffers aangegeven mochten worden. Ik had al zo'n vermoeden na dat langdurige immigratiegeneuzel in Amerika. Zwaarvermoeid sloot ik in de rij aan van alle mensen die hetzelfde ge-euvel moesten doorstaan. Na het formulier ingevuld te hebben zou de koffer de volgende dag bij mij afgeleverd worden, dus dat scheelde mij weer sjouwen. Positief denken. Echter had ik ondertussen mijn bus wel gemist. Deze ging elke 40 minuten dus na gemeld te hebben dat ik wat later was (de jongedame die aan mij haar kamer verhuurd zou mij halverwege treffen om samen naar de kamer te gaan) ben ik op zoek gegaan naar de bus. Nadat na wat aanwijzingen (richting terminal 1 en dan lijn 7) nogmaals twee keer was doorverwezen stond ik eindelijk bij een bushalte, maar bleek dat ik een trap gemist had richting terminal 1 en te vroeg "ground transportation" had aangehouden en ik dus nog niet bij terminal 1 was. Deze was te bereiken met een shuttle. Dus wederom, hollen naar dat ding en gassen naar terminal 1. Eenmaal daar was het ontiegelijk brak aangegeven en eer ik goed en wel wist waar ik heen moest was het al te laat. Aangezien het al laat begon te worden besloot ik vermoeid en verslagen dat ik maar beter met de taxi kon gaan. Kostte me $50 maar ik was blij dat ik eindelijk gewoon kon gaan.
Eenmaal op square one (Mississauga) trof ik daar Yuan en die loodste mij naar mijn kamer waar ze verbaasd was over het feit dat ik geen eigen kussen, deken en beddegoed had meegenomen aangezien men dat normaal hier altijd doet bij het huren van een nieuwe kamer. Ik was echter te moe om uit te leggen dat bij een intercontinentale vlucht dat misschien iets te veel van het goede was. Ze had nog een dekentje en van mijn donzen jas en een t-shirt fabriceerde ik een briljant kussen en na nog even op gebleven te zijn (poging tot wennen aan de time zone) ging ik na 12en eindelijk slapen.